برای پاسخ حست که صد سوالی بود

            کتابخانه ی ذهنم همیشه خالی بود

                    نگاه کرد نخندید خیره شد به قلم

                        نگاه زنده ی دفتر که روی قالی بود

                           و جان گرفت الفبـــــــــای درس  شما

                                      وحس تازه ی شعری که این حوالی بود

                                  غزل شروع پریــــــــدن و اوج یک دفتر

                          که جلد کهنه ی بازش به شکل بالی بود

                   دهن گشوده بود نگاهت و واژه می بلعید

            فضای از تو سرودن چه قدر عالی بود

    نگاه خسته ی دفتر به من و من به شما

وهر نگاه تو یک جمـــــله ی سوالی بود

 چه سرگذشتی غم انگیز تر از اینکه کرم ابریشم تمام عمر قفس

 می بافت ولی به فکر پریدن بود  ! 

 جز او سرابی بیش نیست ...

تا عقل میخواست کز آن شعله چراغ افروزد

برق غیرت بدرخشید وجهان برهم زد

مدعی خواست که آید بتماشا گه راز    

دست غیب آْمده وبرسینه نامحرم زد.

 او نگاهم می کند صیاد عشق
      من نگاهش می کنم آهوی رام 
         او زسویی من ز دیگر سو به شوق
                         هر دو می بافیم تار و پود دام

ودیعه ایست سکوت
 گزیده خاموشان
سخاوتیست سرشکت
 دمی که می خندی
 چو پلک می بندی
حدیث گم شدن راههای آزادیست ؟
 تمام تهمت من را به خویش می بندی
 تو عطر بوسه فقری ، به دستهای مناعت

 هیچ می دانی چرا ، چون موج

                              در گریز از خویشتن ، پیوسته می کاهم ؟

زآنکه ، بر این پرده ی تاریک

                                         این خاموشی نزدیک

آنچه می خواهم نمی بینم !

و آنچه می بینم نمی خواهم!

دل گفت وصالش به دعا باز توان یافت
                           
                                   عمریست که عمرم همه در کار دعا رفت