رهایم کن
میان ابرها رهایم کن

کسی نشسته است
میان چشم‌هایم
دعای باران می‌خواند

گلی برایم به ودیعه آورده ای

که چشمانم را کور کرده است

نه با عشق

که با خار!

گفتم
 آن قربانیان پار
 آن گلهای سرخ ؟
 گفت : آری
ناگهانش گریه آرامش ربود
وز پی خاموشی طوفانی اش
 گفت : اگر در سوک شان
ابر می خواهد گریست
 هفت دریای جهان
 یک قطره باران بایدش
گفتمش
خالی ست شهر از عاشقان وینجا نماند
گفت : چون روح بهاران
 آید از اقصای شهر
مردها جوشد ز خاک
آن سان که از باران گیاه

و آنچه می باید کنون

صبر مردان و دل امیدواران بایدش...

در وا کن و به این قفس مرده جان بده
دیوارها و فاصله‎ها را تکان بده

ما را زدست زندگی بی‎امان بگیر
ما را به دست حادثه‎ای ناگهان بده

تا باورت کنند چو فواره‎ای بلند
خود را به تشنگان تماشا نشان بده

بر هر چه قاب پنجرة رو به‌ آفتاب
سهمی ز نور، تکه‎ای از آسمان بده

«زین خلق پر شکایت گریان شدم ملول»
این سفره‎های وا شده را آب و نان بده