همـای اوج سعادت به دام ما افتــــــد
اگر تو را گــــــــــذری بر مقام افتـــــد
به ناامیدی از این در مرو بزن فالـــــی

بود که قرعه ی دولت به نام ما افتد؟!

بر شمع نرفـــت از گذر آتـــــش دل دوش
       آن دود که از سوز جگـــــر بر سر ما رفت
            از پای فتادیــم چو آمد غم هجـــــــــــران
            در درد بمردیـــــم چو از دست دوا رفـــت
       دل گفت وصالـــــش به دعا باز توان یافت
عمریست که عمرم همه در کار دعا رفت

  حضرت عشق بفرما که دلم خانه ی توست
سر عقل آمده هر بنـده که دیوانه ی توست

ما شعر عطش را نچشیدیم ببخش
آن واقعــــــه را خوب ندیدم ببـخش
صـــــد بار خبر رسید و راه افتادیــم
هر مرتبه هم دیر رسیدیم ببــخش

                       چگونه حرف دلم را نزنم؟!؟!؟

 زیر لب وقت نوشتن همه کس نقطه نهنـــــــد
وین عجب نقطه ی خال تو به بالای لب است!!

تو مپندار کزین در به ملامت بروم

                               دلم اینجاست! بده! تا به سلامت بروم!

غمناک نباید بود از طعن حســـــود ای دل
شاید که چو وا بینی ، خیر تو در این باشد