شبی با بید میرقصم شبی با باد میجنگم
که من چون غنچه های صبحدم بسیار دلتنگم
مرا چون آیینه هر کس به کیش خویش پندارد
و الّا من چو مِی با مست و با هشیار یکرنگم
شبی در گوشه ی محراب قدری ربنا خواندم
همان یک بار تارِ موی یار افتاد در چنگم
اگر دنیا مرا چندی برقصاند ملالی نیست
که من گریانده ام یک عمر دنیا را به آهنگم
به خاطر بسژریدم دشمنان!چون نام من عشق هست
فراموش ام کنید ای دوستان !من مایه ی ننگم!
مرا چشمان دلسنگی به خاک تیره بنشانید
همین یک جمله را با سرمه بنویسید بر سنگم
کلمات کلیدی:
