تا عقل میخواست کز آن شعله چراغ افروزد

برق غیرت بدرخشید وجهان برهم زد

مدعی خواست که آید بتماشا گه راز    

دست غیب آْمده وبرسینه نامحرم زد.

 او نگاهم می کند صیاد عشق
      من نگاهش می کنم آهوی رام 
         او زسویی من ز دیگر سو به شوق
                         هر دو می بافیم تار و پود دام

ودیعه ایست سکوت
 گزیده خاموشان
سخاوتیست سرشکت
 دمی که می خندی
 چو پلک می بندی
حدیث گم شدن راههای آزادیست ؟
 تمام تهمت من را به خویش می بندی
 تو عطر بوسه فقری ، به دستهای مناعت

 هیچ می دانی چرا ، چون موج

                              در گریز از خویشتن ، پیوسته می کاهم ؟

زآنکه ، بر این پرده ی تاریک

                                         این خاموشی نزدیک

آنچه می خواهم نمی بینم !

و آنچه می بینم نمی خواهم!

دل گفت وصالش به دعا باز توان یافت
                           
                                   عمریست که عمرم همه در کار دعا رفت

 خوش  آن کسی که دلش

زنده شد به عشق

سخت رهایی زمن نهان گرانبار
 اندوه این جدایی را
 ایا کدام تیغ دو نیمه تواند کرد
که
درین راه
 من گرانبار شایسته
 و تو سبکبار بایسته .
 هان ای نیام بیدار کدامین تیغ
برین آخته شفاعت من کن
 که تمامی این اندوه حصه ی من باد!

تو آسمانی ومن ریشه در زمین دارم

همیشه فاصله ای هست-داد ازاین دارم

قبول کن که گذشته ست کار من از اشک

که سال هاست به تنهایی ام یقین دارم

تو نیز دغدغه ات از دقایقت پیداست

مرا ببخش اگر چشم نکته بین دارم

بخوان و پاک کن واسم خویش را بنویس

به دفتر غزلم هرچه نقطه چین دارم

کسی هنوز عیار ترا نفهمیده ست

منم که از تو به اشعار خود نگین دارم

من مشرک و کافر شده ام میدانم
آفـــــــــــــت زده بر بال و پر ایمانم
حالا که توقــــــــــبله ی نمازم شده ای
هی سجده ی سهو بعد از این می خوانم